Kościół p.w. św. Piotra i Pawła

Budynek kościoła parafialnego w Chobieni stanowi cenny przykład gotyckiej, przebudowanej w czasach baroku, budowli sakralnej.

Historia
Kościół parafialny w Chobieni (do 1945 r. - Köben a.O.) wzmiankowany był po raz pierwszy w 1446 roku. Powstał zapewne na przełomie XIV i XV wieku. W 1520 r. w dokumentach wymieniony był kościół miejski z kaplicą mariacką. Świątynię odnowiono w latach 1584-1587 przy udziale Georga von Kottwitza młodszego. Kościół spłonął dwukrotnie: w 1616 i w 1722 roku. Wieżę odbudowano w 1620 r. i zawieszono dzwon. Kościół do 1688 r. nazywano kaplicą „dworską”. W 1724 r. świątynię odbudowano. W latach 1725-1727 wykonano wyposażenie kościoła na koszt urzędników z cesarskiej faktorii solnej.
W 1607 r., przy kościele, Sebastian von Kottwitz zbudował kaplicę rodzinną, do której wejście prowadziło od strony cmentarza. Kaplica ta spłonęła w 1616 r., odbudowana została w 1620 roku. W XVII w. kaplica posiadała II kondygnację, a w jej pomieszczeniach mieściła się szkoła parafialna.

Opis
Kościół jest budowlą orientowaną, oskarpowaną, o zwartej bryle. Korpus kościoła nakryty jest dachem dwuspadowym, od wsch. przylega krótkie, zamknięte trójbocznie prezbiterium nakryte wielopołaciowym dachem; od zach. czworoboczna wieża górą przechodząca w ośmiobok, z wieżyczką klatki schodowej, nakryta ośmiobocznym hełmem. Elewacje gładko tynkowane. Okna zamknięte półkoliście; jedno okno ostrołuczne. Prezbiterium nakryte sklepieniem konchowym z lunetami, otwarte do nakrytej stropem nawy. Do nawy otwarte półkoliste arkady empor. Przed 1945 r. wnętrze prezbiterium i ścianę nawy z łukiem tęczowym pokrywały polichromie wykonane w XIX wieku.
Po 1945 r. wyposażenie kościoła zostało zmienione - do kościoła przeniesiono ołtarz z kościoła ewangelickiego.
Zabytek dostępny.
oprac. Bogna Oszczanowska

Płyta nagrobna Heleny von Kreckwitz

               
               

Płyta nagrobna z początku XVII wieku Heleny von Kreckwitz, zmarłej po roku 1600. Na płycie nie ma ani daty rocznej ani dziennej, brak jest także ilość przeżytych lat. Być może płyta została wykonana przed śmiercią dziewczynki. Wokół postaci zmarłej cztery herby rodowe.

ANNO 16. . . . . DEN . . . . . IST IN GOT SELIG ENTSCHLAFFEN DIE EDLE EHRNTVGENTREICHE HELENA GEBORNE KRECKIWTZIN . . . . . . . . . . . . IHRES ALTERS. . . . LIGT ALHIR BEGRABEN DER GOT GNADE

Epitafium Georga von Kottwitz † 1587

               

Epitafium Georga von Kottwitz, tutejszego starosty a także burmistrza, zmarłego 2 maja 1587 roku po wypadku jaki spowodował Philip Hubel.

ANNO 1587 DEN 2 MAI IST DER ERBARE PHILIP HVBEL ALS ER DES EDLEN GESTRENGEN EHRNVESTEN HERRN GEORGEN VON KOTWITZ ERBHERR ALHIER AMPTMAN BIS IN DAS 18 IHAR SO WOL ANDERTHALB IHAR BVRGERMEISTER ALHIER GEWESEN DURCH EINEN VNVORSEHENEN VNFAL MIT TODE VORLICHEN LIGT ALHIER BEGRABEN DEM G. G.

Epitafium Johannesa Breunig † 1599

               

Epitafium Johannesa Breunig, lubiąskiego nauczyciela, który zmarł w dzień św. Jana Ewangelisty 1599 roku w wieku 32 lat.

ANNO 1599 DIE IOHANIS EVAMG PIE AC PLACIDE EX HAC VITA DECESSIT VIR PIETATE ET DOCTRINA PRAESTANIS DN IOANNES BREVNIG LVBENSIS SCHOLAE HVIVS MODERATOR FIDEIS Ao AETATIS SVAE 32 CVIVS ANIMA REQVIESCAT IN MANV FILII DEI

Epitafium Marii Lorenz † 1763

Epitafium Marii Josephy Theresii Lorenz zd. Ludwig, zmarłej 4 lipca 1763 roku.

Kościół św. Idziego (ruiny)

               
               
               

Według tradycji i ustnych przekazów ludowych pierwsza świątynia pw. św. Marii Magdaleny (później św. Idziego) została wzniesiona w przedlokacyjnej osadzie rybackiej na długo przed pierwszym założeniem zamkowym. Jej fundatorem miał być rzekomo śląski wielmoża Piotr Włostowic (Włost, Włast), któremu przypisuje się ufundowanie około 70 kościołów i 7 klasztorów.
Warto w tym miejscu zaznaczyć, że ród Włostowiców, herbu Łabędź posiadał swoje rodowe włości w okolicach Wrocławia, a wspomniany Piotr żył w latach 1080 – 1153. Zanim został fundatorem i dobrodziejem fundowanych kościołów i klasztorów był zręcznym i znaczącym politykiem, blisko związanym z dworem Bolesława Krzywoustego. Pierwsza żona Krzywoustego – Zbysława oraz żona Włostowica – Maria, były córkami wielkiego księcia kijowskiego Świętopełka II i wnuczkami cesarza bizantyjskiego.
Najstarsza oficjalna wzmianka o tym kościele pochodzi dopiero z 1259 roku, a następna z roku 1300 mówi o istniejącej tu parafii. U schyłku XVII wieku, a dokładnie w 1699 roku kościół przestał pełnić swoją funkcję i został opuszczony. W obawie przed zawaleniem został rozebrany w 1780 roku. Zachowane do chwili obecnej fragmenty murów nie pozwalają na odtworzenie rzutu poziomego budowli. Jedynie niewielka część pozostałych ruin została wykorzystana jako polowy ołtarz, przy którym do niedawna jeszcze odbywały się nabożeństwa w dniu święta zmarłych. Na terenie wokół ruin świątyni znajduje się zamknięty obecnie przykościelny cmentarz parafialny, którego początki sięgają, co najmniej XIII lub XIV wieku.

Do budowy ołtarza został wykorzystany środkowy fragment epitafium Heinricha von Sack, zmarłego w 1580 roku.

Zamek

               
               
               
               
               
               
               
               
               
               

W końcu XII wieku istniał w Chobieni gród, który wzmiankowany jest w 1209 i 1238 roku. Prawdopodobnie w XIV wieku wzniesiono w miejscu obecnego zamku pierwsze murowane obronne założenie rodu rycerskiego. Wzniesiony był na planie regularnym i otoczony fosą. W XVI wieku prawdopodobnie warownię zburzono i w 1583 roku na jej miejscu zbudowano obecny renesansowy zamek. Czteroskrzydłowe założenie na planie prostokąta posiada trzy narożne baszty i wieżę bramna w skrzydle zachodnim.
Później dwukrotnie jeszcze przebudowywano rezydencję w XVIII wieku i w roku 1905. Podczas drugiej wojny światowej został uszkodzony a wnętrza zdewastowano.
Zamek posiada skrzydła jedno- i dwutraktowe, dwukondygnacjowe z zachowanymi salami sklepionymi kolebką z lunetami na parterze. Na elewacjach renesansowe kamienne obramienia okien oraz renesansowe i barokowe portale. We wnętrzu malowany strop z 1583 roku oraz fragmenty roślinnej dekoracji stiukowej.

Zamknij okno